Jestem niczym nic

Ha, i nie trzeba było długo czekać. Są, leżały w teczce na dnie kartonu z rzeczami typu "nie wiem, czy mi się to jeszcze do czegoś przyda". 

Waham się nad ich publikacją, bo są po prostu słabe i mówią więcej o pewnej damsko-męskiej relacji niż o samym moim stanie depresyjnym. I uwierzcie mi na słowo, są zbyt chaotyczne, żeby je ktoś zrozumiał poza mną. Ten jednak traktuje o tym, jak uważałam, że jestem postrzegana przez NORMALNYCH i o moim malutkim poczuciu własnej wartości.

Dla Was

Jestem niczym Nic

Mam Zero.

Koleguję się z Martwą Materią.

Rozmawiam w milczeniu z Przestrzenią Pustą.

Wirtualny Niebyt całują moje usta.

Spaceruję w towarzystwie Nikogo.

Nicość próbuje dać mi przyjemność błogą.

Jestem, a tak jakby mnie nie było.

Ale oddycham i czuję.

Moje myśli nadal pracują.

I to od próżni mnie dziś jeszcze różni.

 Aleksandra G.

09.02.2007